broos
Potlood op papier
De serie broos is een samenwerking tussen mij en dichter Marjon Zomer.
broos is breekbaar. Niet bestand tegen ruwe bejegeningen. fijngevoelig en fragiel. De bindende factor tussen het werk van Jana Vis en Marjon Zomer.
Waar woorden beelden vormen, illustreren potloodstrepen. Vergroten, verkleinen, maar immer kwetsbaar.
Waar woorden beelden vormen, illustreren potloodstrepen. Vergroten, verkleinen, maar immer kwetsbaar.
bijvoorbeeld 5 mei
het grasveld glibberde
door de nattigheid
of was het de schrik
glipte ik onderuit
- draag nooit hakken in een nat park -
ik gespte de parachute van mijn rug
- hoe kon ik denken dat we eeuwig zouden vliegen -
spuwde woorden terug richting jou
man met de piliotenbril
- nou dan weet ik dat ook -
en was je niet meer mijn maar man
de rest van de middag
gedroeg ik me
als een overwinnaar
- gelukkig was er wijn -
het grasveld glibberde
door de nattigheid
of was het de schrik
glipte ik onderuit
- draag nooit hakken in een nat park -
ik gespte de parachute van mijn rug
- hoe kon ik denken dat we eeuwig zouden vliegen -
spuwde woorden terug richting jou
man met de piliotenbril
- nou dan weet ik dat ook -
en was je niet meer mijn maar man
de rest van de middag
gedroeg ik me
als een overwinnaar
- gelukkig was er wijn -
distillatie
meestal zijn ze groen
soms doorzichtig
maar hoe dan ook leeg
mijn bijdrage aan het milieu
noem je het de afbraak
van je eigen milieu niet meerekenend
statiegeld is een spaarpot
die aan het einde
van de maand je balkon vult
toen ze de voordeur
achter zich sloot was het
niet jouw laatste druppel
meestal zijn ze groen
soms doorzichtig
maar hoe dan ook leeg
mijn bijdrage aan het milieu
noem je het de afbraak
van je eigen milieu niet meerekenend
statiegeld is een spaarpot
die aan het einde
van de maand je balkon vult
toen ze de voordeur
achter zich sloot was het
niet jouw laatste druppel
geweest
onaageroerd kopte de krant
de verselijkste dingen
dekringen van gister verbergend
op het tafelblad
in verstilling
rookte zij de tijd aaneen
tocht van buiten
deed stofpluizen
van de afgelopen tijd
opwaaien
geluiden van honger
en onvrede
bleven kamervullend hangen
slanke vingers reiken
in een laatste gebaar
naar onbereikbaar geworden
gewoontes
onaageroerd kopte de krant
de verselijkste dingen
dekringen van gister verbergend
op het tafelblad
in verstilling
rookte zij de tijd aaneen
tocht van buiten
deed stofpluizen
van de afgelopen tijd
opwaaien
geluiden van honger
en onvrede
bleven kamervullend hangen
slanke vingers reiken
in een laatste gebaar
naar onbereikbaar geworden
gewoontes
voorbij
jij zei
dat zij
en jij
meer wij
zijn
jij zei
dat zij
en jij
meer wij
zijn
tijd
de gedachte drong zich op
toen ik bij het aanrecht
de kopjes en het sop
wat zegt het
als ze zeggen zeven maanden nog
hoe pak je dat beet
tijd slijt
onder je handen
je voeten
onder je door
de koortsige hand van mijn vader
op mijn hand vlak voor zijn dood
warmte die er nooit was
koud water wast minder goed af
de gedachte drong zich op
toen ik bij het aanrecht
de kopjes en het sop
wat zegt het
als ze zeggen zeven maanden nog
hoe pak je dat beet
tijd slijt
onder je handen
je voeten
onder je door
de koortsige hand van mijn vader
op mijn hand vlak voor zijn dood
warmte die er nooit was
koud water wast minder goed af
verhuizen in juli
aan mijn parasol hangt dik de warmte
ze glijdt als druppels langs mijn slaap
een zolder vol volle dozen
nog altijd in de winterslaap
ik klim omhoog en versleep kartonnen
volgestouwd met jou en mij
waar wij samen zijn begonnen
resten restanten van voorbij
een gecreëerde ruïne van
gevoelens opgestapeld in de hal
twee keer dertien treden zweet
vormen stapsgewijs een waterval
tranen lopen evenredig over
zeer van nu en oud
en ook in verse wonden
snijden diepe druppels zout
aan mijn parasol hangt dik de warmte
ze glijdt als druppels langs mijn slaap
een zolder vol volle dozen
nog altijd in de winterslaap
ik klim omhoog en versleep kartonnen
volgestouwd met jou en mij
waar wij samen zijn begonnen
resten restanten van voorbij
een gecreëerde ruïne van
gevoelens opgestapeld in de hal
twee keer dertien treden zweet
vormen stapsgewijs een waterval
tranen lopen evenredig over
zeer van nu en oud
en ook in verse wonden
snijden diepe druppels zout
winter
krakende sneeuw
duwde tegen zijn schoenzolen
gedachten vulde de omgeving
en bleven bevroren hangen
waar eerst een pad was
liep hij nu
verlangen hield hem opgesloten
en liet sporen na
de kou trok langzaam omhoog
krakende sneeuw
duwde tegen zijn schoenzolen
gedachten vulde de omgeving
en bleven bevroren hangen
waar eerst een pad was
liep hij nu
verlangen hield hem opgesloten
en liet sporen na
de kou trok langzaam omhoog
